Met één zwaai van de achterkant van de bezem gooi ik 3 potjes met potloden op de grond. “Foutje, bedankt!” zeg ik brommend tegen mezelf. Kon ik nou echt niet even beter uitkijken? Mijn to do list ligt brandend op het bureau en potloden terugzetten in een bakje was er nou net niet één van.
“Foutje bedankt”... Zo’n lekkere oneliner die een ieder vast wel eens gezegd heeft. Vlekken op je schone kleding? “Foutje, bedankt!” Per ongeluk de verkeerde afslag genomen?: “Foutje, bedankt!”
Ik ben me ervan bewust dat ik de lat best hoog leg voor mezelf wanneer het om presteren gaat. Vanuit mijn ervaringen op de basisschool werd mij al snel duidelijk dat er vooral een goed resultaat moest komen en het proces bijzaak was. Foutjes kon ik me niet permitteren.
Waar we willen dat kinderen op school nieuwe dingen proberen, nieuwe dingen leren, nieuwe dingen aangaan of zelfs innoverend denken is er vrij weinig ruimte voor het maken van een foutje.
Die twee zijn namelijk onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Wanneer men innoveert, iets opzet, iets nieuws uitprobeert om de wereld een stukje mooier te maken is het zeer onwaarschijnlijk dat er in het proces geen errors voorkomen. Innovatie gebeurt in een setting waarbij de uitkomst nog niet vastligt. Het proces verloopt wiebelig en chaotisch. En laten mensen vanuit nature nou net routine dieren zijn. In het onderwijs en als ouders zijn we geneigd om kinderen vooral te laten werken naar een bepaald product, naar een eindresultaat. Maar hoeveel ruimte geef je voor het ontdekken, gericht op het proces of door welkome toevalligheden?
Ik raak dieper in gedachten en denk er wat dieper over na… Bevat de uitspraak “Foutje bedankt” enkel sarcasme, of zit er nog een waarheid in? Een waarheid die misschien veel lichter en positiever op te vatten is?
Onlangs heb ik een workshop bijgewoond over Creatief denken. Tijdens deze bijeenkomst werd er aan de hand van een mooi verhaal over Massimo Bottura. Een chef kok die met zijn vooruitstrevende blik op de Italiaanse keuken een restaurant startte in Modena. Iets dat in de omgeving niet direct positief werd ontvangen, want waarom zou je ergens mee gaan knoeien wat al goed is?
ALs chef kok van zijn driesterrenrestaurant zou je denken dat hij continu de druk moest voelen om zijn status hoog te houden. Toch was juist hij in staat om van een mislukking een belachelijk groot succes te maken. Van een probleem een nieuwe mogelijkheid….
Op een dag liet een van zijn medewerkers een bord voorzien van cheesecake vallen op de grond. De ober was in paniek. De eerst perfecte cheesecake lag nu uiteen gesplet op een gebroken bord. Een voorval dat bij ieder ander drie sterrenrestaurant op boze blikken en een berisping kon rekenen van de leidinggevende. Met zweet op het hoofd stond de ober naast het zojuist gecrashte stukje cake. Massimo kwam vlot aangelopen en kalmeerde de ober. Hij stelde hem gerust en vertelde hem dat zojuist een nieuw gerecht het levenslicht had gezien. “Oops I dropped the lemon tart!”
“Oops i dropped the lemon tart” is wereldberoemd geworden en van heinde en ver komen er mensen voor dit bijzondere gerecht. De cheesecake wordt geserveerd op een bord dat stuk lijkt, maar ons er wel aan herinnerd dat het maken van foutjes oké is. Houdt ruimte over voor poëzie in het dagelijks leven zodat er plek blijft voor het creatief denken en het moois dat het met zich meebrengt.
Terwijl ik de potloden terugzet in de bakjes vind ik 10 gummen terug die we van de week kwijt waren. Op mijn to do list stond het bestellen van nieuwe gummen… Dat hoeft nu dus niet meer!
Foutje…. BEDANKT! ;)
Tot de volgende keer,
Liefs Hannah.